شایع ترین بیماری های گوسفندان، بیماری های عفونی هستند که می توانند بره ها را مبتلا کنند. برخی از این بیماری ها قابل سرایت به انسان است. این موارد بیماری های مشترک بین انسان و دام، زئونوز نامیده می شوند. بر همین اساس، برخی از بیماری ها باید به مقامات دولتی گزارش داده شوند.

نفخ شیردان

نفخ شیردان، عمدتاً بیماری بره هایی است که به طور مصنوعی پرورش می یابند، مخصوصاً آنهایی که با شیر گرم از طریق دست تغذیه می شوند. نفخ شیردان ناشی از تجمع باکتری ها در معده بره است. بره های مبتلا به این بیماری شکم متورم و ناراحتی شکمی دارند. افزودن ماست یا پروبیوتیک به شیر باعث کاهش نفخ شیردان می شود. واکسیناسیون بره های پرورش یافته مصنوعی برای پیشگیری از این بیماری بسیار مهم است.

سقط جنین

سقط جنین زمانی است که بارداری میش خاتمه یافته و حیوان بره های خود را از دست می دهد یا بره های ضعیف یا تغییر شکل یافته ای را به دنیا می آورد که کمی پس از تولد می میرند. دلایل زیادی برای سقط جنین در گوسفندان وجود دارد. بیشترین علت سقط جنین در گوسفندان، کلامیدیا، کمپیلوباکتر (ویبریو) و توکسوپلاسما گوندی (توکسوپلاسموز) است. این ارگانیسم ها ممکن است باعث سقط جنین در زنان هم شوند.

بروسلوز

بروسلوز یک بیماری عفونی است که توسط باکتری از جنس بروسلا ایجاد می شود. گونه های مختلف بروسلا بر روی گوسفند، بز، گاو، خوک، سگ و سایر حیوانات تأثیر می گذارد. بروسلوز به طور عمده قوچ ها را تحت تأثیر قرار می دهد و باعث ایجاد ضایعات در اندام های تولید مثل آنها می شود که اپیدیدیمیت نامیده می شود.

تب Q

تب Q بیماری است که توسط باکتری Coxiella burnetti ایجاد می شود. این بیماری به جز در نیوزلند در سراسر جهان یافت می شود. گوسفندان، بزها و گاوها به احتمال زیاد به تب Q مبتلا می شوند. رایج ترین نشانه تب Q سقط جنین در اواخر بارداری است. با این حال، بیشتر حیوانات هیچ نشانه ای ندارند. حیوانات از طریق تماس با مایعات بدن یا ترشحات دچار تب Q می شوند. تب Q بیماری مشترک انسان و دام است و باعث علائم های شبه آنفلوانزا می شود.

اسیدوز

اسیدوز یک بیماری متابولیکی شایع است. علت آن مصرف بیش از حد دانه یا گلوله هایی است که حیوان به خوردن آنها عادت ندارند. دانه ها به سرعت در روده تخمیر می شوند و در نتیجه مقدار زیادی اسید لاکتیک تولید می شود که باعث کاهش pH شکمبه می شود. گوسفندان مبتلا افسرده و بی حال به نظر می رسند و ممکن است درد شکم داشته باشند. اسیدوز می تواند یک وضعیت خطرناک باشد.

با مدیریت صحیح تغذیه می توان از بروز اسیدوز جلوگیری کرد. کنسانتره (دانه) باید به آرامی به رژیم غذایی حیوان اضافه شود. تغذیه غلات کامل و همچنین تغذیه غلات دارای فیبر بیشتر، جو دوسر و جو، خطر اسیدیوز را کاهش می دهد.

آرتروز

آرتروز در گوسفندان التهاب مفاصل پا است که منجر به از بین رفتن ارزش لاشه و مرگ حیوان می شود. علت اصلی آرتروز در گوسفندان زمانی است که باکتری ها از طریق پوست وارد بدن می شوند.

زمان های متداولی که گوسفندان به آرتروز حساس می شوند، عبارتند از:

در هنگام تولد یا بلافاصله پس از آن با عفونت از طریق بند ناف
در هنگام برچسب زدن گوش
از طریق زخم های برشی و سایر زخم ها

چندین باکتری وجود دارد که ممکن است در آرتروز نقش داشته باشد. شایع ترین آن Erysipelothix rhusiopathiae است. علائم 2 تا 14 روز پس از عفونت ظاهر می شود. مفاصل مبتلا ملتهب، گرم و دردناک می شوند، در نتیجه بره تمایلی به حرکت ندارد. اکثر آرتروز با دوزهای گسترده آنتی بیوتیک درمان می شوند. با بهداشت مناسب می توان از بروز بیماری پیشگیری کرد.

مننژیت باکتریایی

مننژیت باکتریایی به طور پراکنده در بره ها اتفاق میفتد. این بیماری معمولاً بره های 2 تا 4 هفته ای را تحت تأثیر قرار می دهد. نقطه ورود باکتری ها به وضوح قابل درک نیست. علائم بالینی اولیه شامل بی حالی و گرسنگی است. بره های مبتلا ممکن است راه رفتن غیرطبیعی داشته باشند. سر آنها اغلب در امتداد سفت و سخت پایین نگه داشته می شود. پاسخ به درمان با آنتی بیوتیک ها و کورتیکواستروئیدها معمولاً ضعیف است.

پای خم شده یا نوعی راشیتیسم

پای خمیده نوعی راشیتیسم است و به دلیل سوء عملکرد متابولیسم استخوان در طی رشد رخ می دهد. در مرحله رشد سریع بره، معمولاً بین 6 تا 12 ماهگی اتفاق میفتد. این در درجه اول در قوچ رخ می دهد، اما میش هم می تواند به آن مبتلا شود.

نفخ شکم

نفخ شکم یک بیماری متابولیکی شایع نشخوارکنندگان است. این بیماری زمانی اتفاق میفتد که تولید گاز شکمبه بیش از میزان دفع گاز باشد. سپس گاز، تجمع یافته و باعث اتساع شکمبه می شود. پوست سمت چپ حیوان پشت آخرین دنده ممکن است متورم به نظر برسد. نفخ شکم می تواند یک فوریت پزشکی باشد و برای جلوگیری از مرگ نیاز فوری به درمان دارد. نفخ شکم علت اصلی مرگ ناگهانی در دام است. این معمولاً از علل تغذیه ای ناشی می شود.

زبان آبی

زبان آبی یک بیماری ویروسی منتقل شده از حشرات گوسفندان، گاوها، بزها و سایر نشخوارکنندگان مانند آهوی دم سفید است. نیمی از گوسفندان در گله آلوده به این بیمار ممکن است بمیرند. با این حال، در گاو و بز، ویروس های زبان آبی باعث ایجاد عفونت های بسیار خفیف می شوند که فقط علائم بالینی جزئی دارند. عفونت ویروس زبان آبی باعث التهاب، تورم و خونریزی غشای مخاطی دهان، بینی و زبان می شود.

التهاب و درد پا نیز با بیماری زبان آبی همراه است. در گوسفندان، زبان و غشاهای مخاطی دهان متورم و دچار خونریزی شده و ممکن است به رنگ قرمز یا آبی کثیف به نظر برسد. ویروس های زبان آبی با گاز گرفتن گچ از یک حیوان به حیوان دیگر منتقل می شوند.

واکسن زبان آبی برای گوسفندان از بیماری جلوگیری نمی کند و ممکن است منجر به بروز عوارض شود. میش های باردار نباید واکسینه شوند.

بیماری مرزی

بیماری مرزی اغلب در بره تازه متولد شده مشاهده می شود که دارای پوشش مویی است و به طور غیرقابل کنترل می لرزد. این بیماری در اثر ویروس ایجاد می شود و بسته به مرحله بارداری که میش به آن مبتلا می شود، طیف وسیعی از علائم را ایجاد می کند. گوسفندان مبتلا به بیماری مرزی، سقط جنین، تولد بره های ضعیف، پوشش غیر طبیعی مو و علائم عصبی تشخیص داده می شوند که باعث لرزش بره می شود. هیچ درمانی برای این بیمار وجود ندارد و به آنتی بیوتیک ها پاسخ نمی دهد.

لنفادنیت کازئوز

لنفادنیت کازئوز یک بیماری واگیردار و مسری است که در درجه اول سیستم لنفاوی را تحت تأثیر قرار می دهد، اما می تواند بر سایر اعضای بدن هم تأثیر بگذارد. عفونت ناشی از این بیماری منجر به تشکیل آبسه در غدد لنفاوی می شود که در صورت پارگی آبسه، چرک حاوی باکتری به محیط اطراف منتشر می شود. در برخی موارد این شرایط منجر به کاهش وزن در میش می شود.

بیماری های کلستریدیال

ارگانیسم های کلستریدیایی از انواع مختلف در خاک یافت می شوند، آنها می توانند برای مدت زمان طولانی در خاک زنده بمانند. اکثر ارگانیسم های کلستریدیال نیز به طور کاملاً طبیعی در روده حیوانات سالم وجود دارند. گوسفندها می توانند به بیماری های مختلف کلستریدیال – پا سیاه، بوتولیسم، ادم بدخیم، بیماری آب قرمز، انتروتوکسمی (چندین نوع) و کزاز آلوده شوند. شایعترین آنها انواع انتروتوکسمی C & D و کزاز است.

انتروتوکسمی نوع C

انتروتوکسمی نوع C ناشی از کلستریدیوم پرفرینگین نوع C است و بره ها را در طی چند هفته اول زندگی خود تحت تأثیر قرار می دهد. این بیماری باعث عفونت خونی روده کوچک می شود. این غالباً مربوط به سوء هاضمه است و با تغییر ناگهانی در خوراک مانند شروع تغذیه با خزش یا افزایش ناگهانی شیر ایجاد می شود. درمان (آنتی توکسین تزریق شده در زیر پوست) معمولاً بی نتیجه است. واکسیناسیون میش های باردار 30 روز قبل از زایمان به عنوان راه پیشگیری از بیمار توصیه می شود. آنتی توکسین را می توان برای محافظت فوری کوتاه مدت ارائه داد.

انتروتوکسمی نوع D

بیماری پرخوری یکی از شایع ترین بیماری های گوسفند در جهان است. این بیماری توسط کلستریدیوم پرفرینگینس نوع D ایجاد می شود و معمولاً به بره های بزرگتر در گله حمله می کند. علت آن تغییر ناگهانی خوراک است که باعث می شود ارگانیسم که از قبل در روده گوسفند وجود دارد، تکثیر شده و باعث واکنش سمی شود.

این بیماری معمولاً در بره هایی مشاهده می شود که جیره های کنسانتره بالایی مصرف می کنند. معمولاً بره های بالای یک ماهه را درگیر می کند. این بیماری با مرگ ناگهانی مشخص می شود، اما همچنین می تواند ماهیتی مزمن داشته باشد. درمان (آنتی توکسین تزریق شده در زیر پوست) معمولاً بی نتیجه است. بره ها باید تقریباً در سن 6-8 و 10-12 هفتگی دو بار واکسینه شوند. بره های تغذیه شده با علوفه های مرتع که برای تغذیه آورده می شوند باید واکسینه شوند.

کزاز

کزاز توسط کلستریدیوم تتانی، ساکن خاک که یک تولید کننده اسپور است، ایجاد می شود. علائم کزاز از حدود چهار روز تا سه هفته یا بیشتر پس از ایجاد عفونت در زخم رخ می دهد. حیوان ممکن است راه رفتن سفت داشته و پلک سوم از طریق چشم بیرون زده باشد. حیوان معمولاً با چهار پا صاف و سفت راه می رود. این بیماری ممکن است در حیوان منجر به تشنج شود. درمان شامل آنتی بیوتیک ضد سرم کزاز است.

انتروتوکسمی نوع B اسهال خونی بره

Clostridum perfringins نوع B باعث اسهال خونی در بره می شود. معمولاً بره های قوی زیر 2 هفته را تحت تأثیر قرار می دهد. علائم شامل مرگ ناگهانی، بی حالی، خواب آلودگی، درد شکم و اسهال چرکی است که ممکن است به رنگ خون درآید. در هنگام مرگ، روده ها ملتهب، زخم و نکروز شدیدی را نشان می دهند.

کمبود کبالت کمبود ویتامین B12

تنها نیاز حیوانی به کبالت به عنوان یک ماده تشکیل دهنده ویتامین B12 است که در ساختار شیمیایی خود 4٪ کبالت دارد. این بدان معنی است که کمبود کبالت در واقع کمبود ویتامین B12 است. اگر رژیم غذایی به مقدار کافی حاوی کبالت باشد، میکروارگانیسم های موجود در شکمبه قادر به تولید ویتامین B12 در نشخوارکنندگان هستند. نشخوارکنندگان برای تولید سنتز کافی B12 باید کبالت را به طور مکرر در رژیم غذایی مصرف کنند.

کمبود کبالت باعث کم اشتهایی، لاغری شدید، ضعف، کم خونی، کاهش باروری و کاهش تولید شیر و پشم می شود. گوسفندان نسبت به گاو بیشتر در معرض کمبود کبالت هستند. کمبود کبالت همچنین عملکرد سیستم ایمنی گوسفندان را مختل می کند.

تشخیص کمبود کبالت معمولاً براساس غلظت ویتامین B12 در خون (سرم) است که بازتاب فوری کبالت را نشان می دهد. مکمل کوتاه مدت گوسفند با کبالت معمولاً از طریق خیساندن خوراک حیوان با تزریق سولفات کبالت یا ویتامین B12 مصرف می شود.

کمبود مس

در گوسفندان، کمبود مس تقریباً به اندازه مسمومیت مس تشخیص داده نمی شود، اما ممکن است در مناطقی که خاک و علوفه مس کمی دارند و یا سطح مولیبدن آنها بالا است، وجود داشته باشد. برخی از مواد غذایی نیز ممکن است حاوی سطوح معدنی باشند که ضد جذب مس هستند. تشخیص علائم کمبود مس در گوسفندان بالغ دشوار است. کمبودهای شدید ممکن است باعث ایجاد پشم پولادین یا رشته ای شود که فاقد چین و چروک و مقاومت کششی است.
حیوانات جوان بیشتر در معرض کمبود مس هستند، زیرا شیر منبع ضعیف مس است. بره های مبتلا ممکن است نشانه هایی ازاستفراغ را نشان دهند یا در ایستادن یا راه رفتن مشکل داشته باشند (معروف به آتاکسی). تجویز خوراکی سولفات مس یا سایر اشکال کلاته مس، درمان معمول کمبود مس است.

مسمومیت با مس

گوسفند ده برابر بیشتر از گاو حساس به مسمومیت مس است. با مصرف طولانی مدت، مس اضافی در کبد ذخیره می شود.

مس ارتباط نزدیک با مولیبدن دارد و مسمومیت مس هنگامی رخ می دهد که نسبت غذایی مس به مولیبدن حدود 6-10 افزایش یابد. حیوانات مبتلا به مسمومیت مس یکباره بی اشتها و ضعیف می شوند. غشاهای مخاطی و پوست سفید آنها، یک رنگ قهوه ای مایل به زرد را نشان می دهد. ادرار آنها به دلیل هموگلوبین موجود در ادرار، به رنگ قرمز قهوه ای تغییر رنگ می دهد. درمان سمیت مس شامل استفاده از ترکیبات آمینیم مولیبدات و سولفات است.

اسهال (Scours)

اسهال به عنوان افزایش دفعات، سیالیت یا حجم دفع مدفوع تعریف می شود. دلایل زیادی برای اسهال وجود دارد: باکتریایی، ویروسی، انگلی، رژیم غذایی و استرس.

اسهال نباید به خودی خود یک بیماری قلمداد شود بلکه باید نشانه ای از سایر مشکلات جدی سلامت در گوسفندان و بره ها باشد. اسهال همیشه نتیجه یک بیماری عفونی نیست. این می تواند توسط استرس، مدیریت ضعیف و تغذیه ایجاد شود. قبل از درمان حیوان برای اسهال، تشخیص علت آن ضروری است. اهداف اصلی درمان این است که حیوان از نظر فیزیولوژیکی سالم بماند. در برخی از حیوانات، کمبود آب بدن و سایر مراقبت های حمایتی ممکن است لازم باشد. داروهای بدون نسخه مانند Pepto Bismal (بیسموت ساب سالسیلات) و Kaopactate (پکتین کائولین) می توانند برای درمان علل غیر عفونی اسهال استفاده شوند. پروبیوتیک ها یا ماست همیشه گزینه خوبی برای درمان اسهال در حیوانات هستند.

گواتر

گواتر، بزرگ شدن یا تورم غده تیروئید است. بره های مبتلا، گلو متورم دارند. آنها غالباً با پشم کم یا فاقد پشم به دنیا می آیند. آنها ضعیف هستند و اغلب از گرسنگی می میرند. درمان معمولاً بی نتیجه است. اما اگر بیماری پیشرفته نباشد، ممکن است بره زنده بماند.

گواتر در بره های تازه متولد شده به دلیل کمبود ید در رژیم غذایی، میش باردار است. با تأمین نمک یددار در رژیم غذایی میش های باردار می توان از بروز آن جلوگیری کرد. مخلوط نمک باید حاوی 0.007 درصد ید باشد. کمبود ید همچنین ممکن است منجر به کاهش عملکرد پشم و کاهش میزان بارداری در گله شود.

بره های گوسفندی مویی که به خوبی تغذیه می شوند اغلب التهاب گلو را نشان می دهند که شبیه گواتر است. اغلب به آن «گواتر شیر» می گویند.

پرورش دام

فروشگاه قاصدک ، قیمت ، کیفیت ، بازگشت و سلامت کالا

بیماری های شایع در گوسفندان

دسته‌های مقالات

تلفن

دسترسی سریع